Idealen

'Ik weet nog niet wat ik later wil doen. Iets met dieren, of iets met kinderen. Of iets met mode. Waar ik in geloof? Ik geloof wel dat er iets is. Syrië? Daar heb ik wel over gehoord ja. Lachgas toch?' Hup, citeerde ik daar even de halve jeugd. Tenminste, zo gaat het er bij mij op school aan toe. Niemand is zeker van zijn of haar ideeën, iedereen 'zweeft' een beetje  in het cirkeltje van Je Ne Sais Pas rond. Van die meningen waar je niks mee kunt, maar wel iets kunt zijn; iemand die nergens van gehoord heeft. 

Zelf twijfelde ik nooit echt. Ik weet redelijk goed wat ik wil (Nederlands studeren), wat ik vind (redelijk links), en wat ik mooi vind (schilderijen met katten).  Jammer vind ik dat veel mensen vandaag de dag niet echt een mening hebben over dingen. Of idealen. Laten we de wereld mooi maken voor iedereen, niet alleen voor ons zelf. Laten we jonge meisjes bevrijden van de mensensmokkelaars. Laten we Mac Donalds boycotten. Wie zegt dat nou nog, in deze tijd? Waarin men alleen maar bezig is met zichzelf, en niet met idealen om de wereld voor iedereen mooi te maken?

Ik wil protesteren! En dan niet tegen dure broodjes in de kantine, maar tegen de oorlog in Syrië, tegen het kapitalistische Amerika, tegen de homofoben. Ergens bijhoren, zoals in de 20e eeuw. Met mensen die er precies zo over denken als ik doe.

Nu ben ik gewoon een individu, die samen met andere individuen zich probeert zo min mogelijk te onderscheiden. Niet opvallen is de regel. Maar de vraag is; wie wilt met mij die norm verbreken, en zielige meisjes gaan bevrijden? 

Even Apeldoorn bellen

M’n glas is weer vol. Wie doet dat toch steeds?
‘Drink maar, het is cola. Kan geen kwaad.’
Ik kijk naar het goedje in mijn glas, en uit automatisme giet ik het achterover zoals ik zou doen bij een shotje. Het spul brandt niet in mijn keel, dus ik neem aan dat je de waarheid sprak.
En als ik mijn glas terug zet op de statafel, valt het me op dat je blik nog steeds naar mij is gericht. Ik kijk ook naar jou; slachtofferhulp kan gebeld worden.
Ach, de schade zien we morgen wel. 

Fantasie

En ze vloog langzaam weg,

als een vogel die de kou ontvlucht, zoekend naar wat

nieuws. 

De verkeersles

Stop, ho; keer je om
doe het niet! Haaientand
stoot je niet
voor de tweede keer
Verdwaal maar lekker vaak


Kijk niet om, keer je om
Anderen staan op je te wachten
Loop maar door,
Links rechts links


Zorg dat je gezien wordt

Feestje

Hee, jij ook hier?
Ja, wat toevallig! Ik wist niet dat je Rik ook kende?
Van de tennis he.
De tennis. Hoe gaat het met je muisarm?
Tennisarm.
Oh, sorry, tennisarm. Tuurlijk.
Tja, ik loop nu bij de fysio…
Echt een modekwaaltje he?  Kan zo in het rijtje van de whiplash en dyslexie.
Ha-ha.
Ja, het lijkt wel een plaag, die muisarmen.
Trouwens, ik denk dat ik even…
Zeg, zie jij Annelies nog wel eens?
Ze is mijn vrouw.
Oooooh! Jij ook al?
Al een tijdje hoor.
Het lijkt wel een plaag, die lesbiennes.
Ha-ha.
Wil je ook nog wat drinken?
Nee, bedankt, ik moet even kotsen.

Misselijk

Ik heb eigenlijk altijd al schrijfster willen worden. In een ver verleden dacht ik er nog aan om een carrière als presentatrice te beginnen , maar dat was vroeger, toen ik nog geen
fobie voor spreken in het openbaar ontwikkeld had en ook nog geen afkeer had van Linda de Snol, Albert Verlinde et cetera.
Lettertjes op papier zetten lukt me over het algemeen vrij goed. Dus het schrijven zelf is geen probleem, zou je denken. Maar, maar maar... Ja, de maar.

Er is een maar. Schrijvers moeten inspiratie hebben, en meestal halen ze dat uit hun zeer dramatische en vooral ontzettend deprimerende leven. Zie Anne Frank, Hermans,
Primo Levi (Ja, die heb ik gewikipediaat).  Gaat het bij mij dan ook zo lopen? Waarschijnlijk zijn mijn boeken later zo onbekend dat ik helemaal niet in de lijst van Beroemde Auteurs met een Kutleven kom te staan. En dat is dus ook vrij deprimerend, een kutleven hebben maar niet eens op die lijst staan omdat je boeken slecht zijn.

Op wikipedia heb je een lijst van beroemde mensen die zelfmoord hebben gepleegd. Het verhaal van Christine Chubbuck (1974) viel me op:  Schoot zichzelf live op tv door het hoofd. 'In keeping with Channel 40's policy of bringing you the latest in blood and guts, and in living color, we bring you another first: an attempted suicide'  Christine was een presentatrice van een bekend programma. Iedereen keek naar haar, maar niemand zag haar echt.  Hoe bedenk je in godsnaam zoiets? Begrijp me niet verkeerd, ik vind het een verschrikkelijk verhaal. Verschrikkelijk voor de presentatrice zelf en voor de kijkers.

Zulk soort dingen fascineren me een beetje en ik krijg er altijd zo'n raar gevoel bij. Ik wil hier niet meer over weten, maar toch wel.  Dus toen ik begon met mijn mini-onderzoekje naar Christine negeerde ik het gevoel in mijn buik en keek naar haar foto. Ze keek treurig. M'n muis verplaatste ik maar snel weer naar het rode kruisje rechtsboven.

Ik voelde me niet lekker worden en ook bedacht ik me wat. Iets waar ik me ook aan ga houden:
Ik kom niet op die lijst. 

Lottert Leest... 50 tinten

Het was pauze, zo rond 10 over 12, toen een vriendin van me ineens HET BOEK DAT MIJN LEVEN ZOU VERANDEREN (volgens de achterflap dan) in mijn handen drukte.  Vijftig tinten grijs dus, in de volksmond ook wel porno genoemd.
De schooluren gingen tergend langzaam voorbij terwijl ik dacht aan HET BOEK. Het brandde in mijn tas en ’s avonds, nadat ik braaf de hele middag had gefacebookt, ging ik ’s avonds lekker cliché in bed liggen lezen.

Plot: Meisje ontmoet rijke man. Hij is knap. Erg knap. Hij is lekker. Hij is hot. Hij is prachtig, maar ook vooral erg geil. Man blijkt zak te zijn, maar toch blijft hij erg knap. Meisje valt voor man. Man houdt van SM. Meisje en man hebben ‘gemeenschap’.  Houdt man ook van meisje?

Mijn oortjes werden bij dit hele verhaal niet zo rood –vervent boer zoekt vrouw kijkster, ik ben dus inmiddels wel wat heftige seks gewend – maar mijn mondhoeken krulden wel vaak. Wat raar zeg, dit boek. Het is een beetje een pornoboek voor vrouwen die niet de bouquet reeks willen lezen maar wel verlangen naar… Ja, wat is het, slechte en vieze porno?

Een leuk 50-shades fragment (in telegramstijl)
- Meisje bijt op haar lip.
- Man: ‘Niet doen, dan wil ik je neuken.’
- Meisje (denkt): ‘Wauw, dat was het meest geile dat iemand ooit tegen mij heeft gezegd.’

Wauw, hoogstaande literatuur dus. Not.
Maar toch ben ik ook wel heel erg nieuwsgierig naar de volgende delen.