Misselijk

Ik heb eigenlijk altijd al schrijfster willen worden. In een ver verleden dacht ik er nog aan om een carrière als presentatrice te beginnen , maar dat was vroeger, toen ik nog geen
fobie voor spreken in het openbaar ontwikkeld had en ook nog geen afkeer had van Linda de Snol, Albert Verlinde et cetera.
Lettertjes op papier zetten lukt me over het algemeen vrij goed. Dus het schrijven zelf is geen probleem, zou je denken. Maar, maar maar... Ja, de maar.

Er is een maar. Schrijvers moeten inspiratie hebben, en meestal halen ze dat uit hun zeer dramatische en vooral ontzettend deprimerende leven. Zie Anne Frank, Hermans,
Primo Levi (Ja, die heb ik gewikipediaat).  Gaat het bij mij dan ook zo lopen? Waarschijnlijk zijn mijn boeken later zo onbekend dat ik helemaal niet in de lijst van Beroemde Auteurs met een Kutleven kom te staan. En dat is dus ook vrij deprimerend, een kutleven hebben maar niet eens op die lijst staan omdat je boeken slecht zijn.

Op wikipedia heb je een lijst van beroemde mensen die zelfmoord hebben gepleegd. Het verhaal van Christine Chubbuck (1974) viel me op:  Schoot zichzelf live op tv door het hoofd. 'In keeping with Channel 40's policy of bringing you the latest in blood and guts, and in living color, we bring you another first: an attempted suicide'  Christine was een presentatrice van een bekend programma. Iedereen keek naar haar, maar niemand zag haar echt.  Hoe bedenk je in godsnaam zoiets? Begrijp me niet verkeerd, ik vind het een verschrikkelijk verhaal. Verschrikkelijk voor de presentatrice zelf en voor de kijkers.

Zulk soort dingen fascineren me een beetje en ik krijg er altijd zo'n raar gevoel bij. Ik wil hier niet meer over weten, maar toch wel.  Dus toen ik begon met mijn mini-onderzoekje naar Christine negeerde ik het gevoel in mijn buik en keek naar haar foto. Ze keek treurig. M'n muis verplaatste ik maar snel weer naar het rode kruisje rechtsboven.

Ik voelde me niet lekker worden en ook bedacht ik me wat. Iets waar ik me ook aan ga houden:
Ik kom niet op die lijst.