De lelijkste knuffel van de oceaan.

Mijn kast opruimen had ik al dagen uitgesteld, maar ik was er nog even langer mee doorgegaan als ik wist dat dit schepsel zich in mijn kast bevond. Wat een eng ding, deze knuffel. 
Ooit eens gewonnen op de kermis, na 3 dagen ploeteren bij het fantastische ‘basketballen door een basket gooi – spel.’
Nu vraag ik me een paar dingen af.

1. Waarom koos ik deze knuffel?
2. Hoe kom je er op om zo iets lelijks te produceren?
3. Hoe voelt de knuffel zich hierbij?

Ik heb antwoorden op deze vragen verzonnen.
1.  Ik vond het gewoon een treurig ding. Dit is echt zo’n knuffel die al 3 jaar bij de kraam hangt, zonder dat ie ooit gekozen werd. Daarom offerde ik me maar op, en koos de knuffel. Wat was ik toch een leuk kind.
2. Het zal vast wel wat met een jeugdtrauma of een glutenallergie te maken hebben, maar concrete redenen blijven onbekend.
3. Het is natuurlijk sneu voor dit ding. Eerst hang je 3 jaar op je kop aan een haak, omdat geen enkele van die stomme kinderen je wilde adopteren. Natuurlijk wist deze vis ook wel dat ‘ie niet de mooiste van de zee was, anders had ie waarschijnlijk al ergens anders gehangen, in plaats van die warme kermis met verschrikkelijk slechte muziek en jankende kinderen.
Toen kwam dit oranje schepsel bij mij, Lotte, terecht. Ik heb hem mishandeld. Ik geef het toe. Ik heb deze vis een keer uit het raam gegooid, gewoon, om te kijken of ie daarna net zo lelijk zou zijn. En ook nooit heeft deze Nemo-look-a-like bij mij in bed geslapen. Arm visje.

Toch kan ik het niet over mijn hart verkrijgen om ‘m weg te gooien.