zaterdag 29 september 2012

De hel die gymmen heet.



Dat mijn grove motoriek ronduit dramatisch is wilt niet zeggen dat ik niet mee hoef te doen met de gymlessen. In tegendeel: Na vijf jaar hebben de gymleraren het nog steeds niet opgegeven om mij enthousiast te maken voor sport, en dan vooral de Verschrikkelijkste Sport der Sporten aka Volleybal.

Oh Volleybal, Oh Volleybal
Waarom zijt gij nog in ons leven
Zeg nou zelf, dat slaan naar een bal
is toch best wel overdreven?

Ik word spontaan ongesteld
als de leraar mij vertelt
dat we volleyballen gaan

Een beetje slaan naar een bal
Nee joh, ben je mal,
ik zit wel op de bank
en word high een beetje van die vieze zweetlucht
Blegh.

maandag 10 september 2012

We are not in love

Dag kriebels in mijn buik. Jullie horen bij mij, maar ik denk dat we beter uit elkaar kunnen gaan. Leuk hoor, dat tintelende gevoel, het gevoel van spanning, maar wat moet ik daarmee als er helemaal geen spanning is? Een knipoogsmiley is geen reden om mijn buik leeg te laten lopen als een kraan en te vullen met allemaal kleine vlindertjes, die naar buiten vliegen elke keer als ik wat wil zeggen. Er komt niks meer uit mijn mond, alleen maar stom gebrabbel.  En het gekke is: Ik ben niet verliefd. Denk ik.  Vlindertjes, kunnen jullie stoppen met me voor de gek houden?http://www.youtube.com/watch?v=32udqal_lyQ

zaterdag 1 september 2012

Sam Blauw

Hey, Sam. Sam. Sam Blauw. Nooit eerder van gehoord. Hm, hoe zou hij zijn?  Eens even kijken… Oh, we hebben samen Duits. Gezellig.  Zusammen mit Sam.
Sam was de nieuwe jongen. Sam was de fantasie van elk meisje. Hij kon iedereen zijn: Een knappe donkere jongen, een skater, een gothic. Een passend facebookaccount konden de andere Samoholics en ik niet vinden, dus Sam bleef een mysterie.
Stel dat Sam de taal nog niet zou kennen. Ik zou hem kunnen helpen, een rondleiding door de school. Een buddie. Ik zou hem kunnen uitleggen dat het niet ‘De Hek’ was maar  ‘Het Hek,’ en niet Koesen maar Kussen. Die vreselijk oninteressante grammaticalesjes zouden dan natuurlijk eindigen in een onwijs lange koes.
 Vol verwachting stapten mijn klasgenotes afgelopen vrijdag het schoolgebouw binnen om hun boeken te gaan halen. Een bleek, klein meisje kwam naar hen toegelopen.
‘Haai, ik ben Sam. Zullen we vriendinnen worden? ’


dinsdag 14 augustus 2012

Mijn make-up look. Probeer het zelf!

Na een hele dag beautyblogs te hebben gelezen besloot ik zelf maar eens aan de slag te gaan, en een look voor mezelf te bedenken. Want als je beroemd en geliefd bent, dan heb je een look waaraan mensen je kunnen herkennen.
Rode lippen zijn vrij cliché, net zoals de winged eyeliner. Daarom besloot ik voor een zeer creatieve look te gaan, een die niemand me na kan maken.
Maar omdat jullie zulke lieve lezeressen (lezers?) zijn, heb ik besloten uit te leggen hoe ik me opmaak. Nog even zonder foto’s, want deze anonimiteit in het blogwereldje bevalt me wel.

Dus, hoe maakt Lottert haar typische look?
Als ik ’s ochtends de wekker hoor gaan, besluit ik me nog even om te draaien. Als het écht tijd is kom ik mijn bed uit. Nog een beetje slaapdronken smeer ik wat veel te lichte foundation op mijn gezicht, en vervolgens smeer ik mijn neus onder met de mascara,  die eigenlijk voor mijn wimpers bedoelt was. Doordat ik geen tijd meer heb voor een verkwikkende douche stap ik op de fiets met onwijs vet haar. Om dit alles te verdoezelen spuit ik maar heel veel goedkope parfum op, zodat ik zo stink dat mensen niet bij mij in de buurt kunnen komen om mijn lelijke gezichtje te bewonderen.

Zo maak ik mij dus op! Wil je dit ook proberen? Doe het gewoon! Het is helemaal niet moeilijk. Bedenk vooral: Oefening baart kunst.
Zie je een meisje lopen dat er verzopen en zwerverachtig uitziet? Maak je geen zorgen, waarschijnlijk ben ik het gewoon.

maandag 9 juli 2012

Eng.

Het was al best wel donker, en ook was het vrij laat. De lantarenpalen pestten me door een groen licht op me te laten schijnen.  Dit alles maakte het sfeertje in het weiland nogal eng.
Ook fietste ik alleen. Helemaal alleen. 
M’n muziek stond op het hoogste volume, ik trapte stevig door. Ik wist eigenlijk wel dat er niks zou gebeuren: Het landweggetje waar ik over heen fietste is zo ongeveer altijd verlaten, dus welke verkrachter zou daar nou staan wachten op z’n prooi?
Maar in mijn hoofd was het anders.  Achter elk schaap school een potentiële moordenaar, een wolf in schaapskleren.  De bomen fluisterden, de wind roddelde, maar ik fietste door.
En ik kwam thuis. Als een held op sokken. Eindelijk veilig! Een gevoel van overwinning stroomde door mijn lichaam.
Ik liep naar mijn achterdeur, maar daar zag ik een vies, slijmerig, plakkerig geval op mijn deurknop zitten. Bij jullie vast ook wel bekent als.. Een naaktslak.
Toen was ik pas echt bang.

donderdag 5 juli 2012

De lelijkste knuffel van de oceaan.



Mijn kast opruimen had ik al dagen uitgesteld, maar ik was er nog even langer mee doorgegaan als ik wist dat dit schepsel zich in mijn kast bevond. Wat een eng ding, deze knuffel. 
Ooit eens gewonnen op de kermis, na 3 dagen ploeteren bij het fantastische ‘basketballen door een basket gooi – spel.’
Nu vraag ik me een paar dingen af.

1. Waarom koos ik deze knuffel?
2. Hoe kom je er op om zo iets lelijks te produceren?
3. Hoe voelt de knuffel zich hierbij?

Ik heb antwoorden op deze vragen verzonnen.
1.  Ik vond het gewoon een treurig ding. Dit is echt zo’n knuffel die al 3 jaar bij de kraam hangt, zonder dat ie ooit gekozen werd. Daarom offerde ik me maar op, en koos de knuffel. Wat was ik toch een leuk kind.
2. Het zal vast wel wat met een jeugdtrauma of een glutenallergie te maken hebben, maar concrete redenen blijven onbekend.
3. Het is natuurlijk sneu voor dit ding. Eerst hang je 3 jaar op je kop aan een haak, omdat geen enkele van die stomme kinderen je wilde adopteren. Natuurlijk wist deze vis ook wel dat ‘ie niet de mooiste van de zee was, anders had ie waarschijnlijk al ergens anders gehangen, in plaats van die warme kermis met verschrikkelijk slechte muziek en jankende kinderen.
Toen kwam dit oranje schepsel bij mij, Lotte, terecht. Ik heb hem mishandeld. Ik geef het toe. Ik heb deze vis een keer uit het raam gegooid, gewoon, om te kijken of ie daarna net zo lelijk zou zijn. En ook nooit heeft deze Nemo-look-a-like bij mij in bed geslapen. Arm visje.

Toch kan ik het niet over mijn hart verkrijgen om ‘m weg te gooien.

dinsdag 3 juli 2012

Waarom ik geen rode lippenstift durf te dragen.


Zie titel voor de eerste zin van dit stukje. Nou, ik zal het je eens haarfijn uitleggen. Ik heb net, een paar minuten geleden, mijn eerste rodelippenstift gekocht. Meteen op mijn lippen gesmeerd toen ik thuis was, en staat nog best leuk. Dus wat is het probleem, Lotte?
Stel, ik kom ein-de-lijk mijn prins op het witte paard tegen, (Krullen, schattig Jack Steadman achtig lachje, spijkerblouse, omafiets, rode broek, mooie tanden, etc..). Alles loopt gesmeerd. Na de eerste begroeting vliegen we elkaar in de armen voor een fikse pakkerd, maar dan ziet hij dat het meisje in zijn armen rode, plakkerige, afgevende smurrie op haar lippen heeft.. Nog snel probeer ik dan natuurlijk de schade te herstellen, door met mijn hand alles even over mijn gezicht te vegen. End of the story!
Een paar weken geleden stapte ik zelfverzekerd het Kruidvat binnen. Inclusief mijn vers gestifte lipjes. Ik was er van overtuigd dat ik er vrij leuk uit zag, en zo ging ik ook naar de kassa. Voor de verandering stond er eens geen vrouw achter, maar een vrij leuke jonge knul. Ik lachte mijn tanden bloot, en probeerde heel leuk te zijn, want dat moet als single meisje.
Toen ik thuis kwam waren mijn tanden dus niet wit, maar rood.  EWA4266I5I!@#$%^&
Morgen ga ik het weer proberen. Of toch niet?